τι να φτασει;

μ'αρεσει να περπαταω την νυχτα μονη μου
κατι στο ημιφως θα ναι που κανει
τα παντα να φαινονται πιο καθαρα.

κατεβαινοντας την αλεξανδρας
νιωθω σαν το σπιτι μου,
τοσο ιδια ειναι τα τελευταια χρονια,
τα βηματα
οι μυρωδιες
οι ηχοι.

αλλα αποψε σε ολη τη δροσοπουλου
με ακολουθουσε ενα σφυριγμα
κι ολο γυριζα πισω
και καθε φορα σταματαγε.
στα πεντε βηματα ο τοπος
τρανταχτηκε, οι ακακιες κουνησαν ολες
μαζι τα κλαδια τους ριχνοντας
χιονι
χιονι
χιονι
ο δρομος ανοιξε στα δυο στα τρια
με τραβηξε ψηλα και
με ρουφηξε μεσα
ολο και πιο μεσα και
οσο επεφτα τοσο ανεβαινα
σαν να γινομουν ολακερη ενα αεροστατο
με το κεφαλι στραμενο στα εγκατα της υπαρξης.

επειτα βρεθηκα στο κρεβατι μου
χαζευοντας το ταβανι να ανασαινει
ολα να ανασαινουν και να παλλονται
σαν ανεμωνες και φυκια μελαγχολικα.
μα μια φωνη μου ελεγε
μη δινεις σημασια, θα περασει κι αυτο
ετσι
απλα
σαν να μην ακουμπησες ποτε γυμνο δερμα
σαν να μην ακουσες ποτε
ουτε ανασα
ουτε φωνη
ουτε σουρσιμο ακροδαχτυλων
στην πλατη σου.

δεν φτανει
τι να φτασει;
με τετοια ζεστη,
αλλες εποχες,
θα πλατσουριζαμε ολες μαζι σε μια παραλια
αλλα δεν μαθαμε ποτε να κολυμπαμε πολλες μαζι,
ουτε καν δυο δυο...

κι επειδη

τα ωραια ειναι ωραια
να μοιραζονται,
μια εικονα ισουται με χιλιες λεξεις
κλπ κλπ κλπ

sex is not the enemy

με το ενα ποδι εδω και το αλλο στο φεγγαρι

λινκ

για αρχη και για τελος
δεν εχω εμπνευση,θελω να παρω τα βουνα
βαρεθηκα βαρεθηκα βαρεθηκα.

πεθανε και η ειμι,
στη νορβηγια οι ναιτες ιπποτες συναντουν την ακροδεξια
για μια πιο π(φ)οιητ(ν)ικη απεικονιση
της πολιτικης πραγματικοτητας.

να παμε να παταμε χωμα με γυμνα ποδια
μπας και γειωθουμε συναισθηματικα
μπας και σταματησουν να τρεχουν ολα
σα δαιμονισμενα.
μπας και δαιμονιστουμε λιγο ποιοτικα εντελει.

κατι λες περι γεννετησιας ασυδοσιας
κι εγω κρυφα καταφασκω
σ' αυτες τις δυο λεξεις ξανα και ξανα
αναζητωντας ναρκισσιστικα λαιμαργα
να περικλυσω μεσα μου συμπαντικες συνομωσιες,
δερματικες ανατριχιλες υψηλης ταχυτητας
λαμπερες καταρρακτωδεις πτωσεις και ανυψωσεις.

ισως
απλα
χρειαζομαι
λιγο
παγωμενο
νερο
μεχρι
τα
γονατα.

ασυναρτησιες εν ωρα καυσωνα

Λιγη παγωμενη λεμοναδα;
Και αμιτα να ναι τη δουλεια της την κανει.
Ετσι κι αλλιως ολα σα λεμοναδα αμιτα μοιαζουν
τετοια λιωμενα μεσημερια.

Βαρεθηκα να δουλευω 9 ωρες και το αποτελεσμα
να μη μου φτανει ουτε για τα ναρκωτικα μου,
στο διαολο και η χασουρα σας.
Για τη δικια μου ρωτησε κανεις;

Οι γονεις μου μου στελνουν ντοματες
απο το νησι κι εγω σκεφτομαι,
ο καημενος ο βασιλιας κι αυτος για λιγες
ντοματες μυρωδατες το εχασε το κεφαλι του.

Τι να σου πω τωρα κι εσενα;
Ολα ειναι υγρα τετοιες ωρες,
υγρα και κολλωδη,
σαν κολπικα υγρα πριν την περιοδο.

Ολα σε κοκκινο και μπλε, 
κοκκινο και μπλε,
παρακαλω πολυ...

μια ιδεα για εξοδο απο την κριση

λινκ

στους γαμους του ουρανου και της κολασης

Τα παρτυ μου εχουν σωσει τη ζωη.

Θαραλλεες αποσιωπησεις συλλογικων αδιεξοδων, 

χαμογελα στο κενο, ιδρωτας, νερο, μεσα και εξω, και το φεγγαρι,

απαραιτητο συστατικο το φεγγαρι,

αλλιως με τι φως θα βλεπαμε η μια τον αλλο;

Καλο μου, αγορι,ναι εσυ με το μικροφωνο,

εισαι ομορφος και θλιμμενος.

Εισαι ομορφος γιατι εισαι θλιμμενος

ή εισαι θλιμμενος επειδη εισαι ομορφος;

Καλο μου κοριτσι, εσυ που χορευεις μπροστα μου,

λαμποκοπας απο τον ιδρωτα ή απο το φεγγαροφωτο;

Πως το διαχειριζεσαι τοσο φως;

Ποσο ομορφοι ειναι οι ανθρωποι οταν θελουν να συμβιωνουν.

Και ποσο ενοχλητικα τερατομορφοι οταν 

τσαλαπανε τα λεπτα μου ορια.

Λεπτα και αραχνουφαντα

κι αν δεν σου εριξα μπουνια ειναι για δυο λογους.

Επειδη γεννηθηκα κοριτσι που δεν εμαθε να 

διοχετευει την επιθετικοτητα του σωματικα

και

επειδη εμαθα να κριτικαρω ακριβως αυτο το 

συστημα διαχειρισης της επιθετικοτητας. 

Την επομενη φορα μπορει και να το κανω

και θα ειναι προσχεδιασμενο.

Θελω εναν ερωτα που θα ερθει ευκολα,

με μια κινηση απλη, σαν να χυνω ενα ποτηρι νερο

απο την ανοιχτη βεραντα χαιρετωντας ενα φιλο

που φευγει καβαλα στο μαυρο του αλογο. 

Σαν να αλληλοσυμπληρωνεις δημιουργωντας 

μουσικα χαλια,

χωρις σαφη αρχη, μεση και τελος,

χωρις μαχες πλανες, παραννοησεις, προστριβες.

Προστριβες σαρκινες και οδυνηρες,

μα τι αλλο; Πως αλλιως θα μου πεις;

Ειμαστε παμφαγα ζωα οι ανθρωποι...

Οι σκεψεις τρεχουν πολυ γρηγορα

τοσο γρηγορα που καληγουν στο τιποτα,

σαν το φασμα των χρωματων.

προπαγανδιστικο

ή μια πετρα για καθε ονειρο*

link



*φανζιν κεραμιδογατες

καλοκαιρι φαση

αυτη η ζεστη θα με αποτελειωσει,
θα με εξαυλωσει,
θα με αφανισει.

θα ηθελα να βρισκομαι καπου ξαπλωμενη
και διπλα μου να ρεει νερο πανω σε βρα(γ)xια.
να απλωνω το xερι και να αγγιζω αυτη την υφη,
αυτη τη μοναδικη υφη του υγρου σε κινηση.

οι ερωτικες συνευρεσεις της δευτερας
εθεσαν τα εσωτερικα μου υγρα σε κινηση,
σαν μια καταρα ευσεβης το πρωινο
μας βρηκε αμηxανες και ευxαριστημενους.

τωρα ερxεται η πανσεληνος κι εγω την περιμενω,
ας μου λες εσυ πως τα μαγεια γινονται
σε αλλες φασεις της σεληνης.
εγω την πανσεληνο θελω
να εμφανιζεται μετεωρη και επιτακτικη
σαν την απαντηση στο πρωταρxικο ερωτημα
που ποτε δεν θεσαμε.

the σeks has made me stupid

α, οι καταθλιψεις, το αγαπημενο μας σπορ.

δεν το ξερες οτι
οι μπαφοι,
το σεξ
και οι ανθρωποι

δρουν σαν πυροκροτητες;

ο καλιμπαν και η μαγισσα

καμια φορα μπαινεις στο δωματιο μου,
κατι τετοια ζεστα μεσημερια
που τα παντζουρια ειναι ελαφρως κλειστα,
να γλιτωσω τον θορυβο και τη σκονη.
μου φερνεις δωρα, νεκρα εντομα και
κομματια απο κοκαλα.
ειναι,λες, οτι απεμεινε απο τα κυνηγια σου

στις περα χωρες.

εγω, ακουω μουσικη, ισως tuχedomoon,

ισως κατι αργο απο doors, ισα να σπαει την 

μονοτονια των αμαξιων.

σε κοιταω και προσπαθω να καταλαβω

το πως της ανασας σου, το που της μορφης σου

σαν να ξεχαστηκαν οι ωρες στο κενο μεταξυ

συρμου και αποβαθρας.

το βραδυ λεω να αλλαξουμε θεσεις.

θα βγω εγω για κυνηγι αποψε,

πεταλουδες, φτερωτα αλογα και γυπαετοι.

στην επιστροφη θα περασω εξω απο το 

παραθυρο σου.

αν το βρω ανοιχτο, θα μπω

να μοιραστουμε τη λεια.

ενα δυο τρια. ξανα. με ρυθμο.

ααααααα,

τρεφω βαθια μεσα μου την αναγκη
να ξεσκισω τα σωθικα σου,
να μπω μεσα σου,
να καταβυθιστω σε αυτην την ατερμονη αβυσσο
που σε κανει τοσο γοητευτικο στα μικρα κοριτσακια.

We Carry

On

σιγα σιγα η κυριακη μεσουρανει σαν τρομαγμενη απορια*

οι σχεσεις μου λες,

οι σχεσεις θα μας ξεκανουν

και οι σχεσεις θα μας αναστησουν ξανα.

α,ρε μαρια, αν με παντρευσουν τοτε

που λαμπυριζαμε σαν κοκκοι αμμου

μεσα στο ασιντ τωρα μπορει και 

να ηταν αλλιως τα πραγματα.

τωρα σερνω μια λυπη

μα αγαπω τις φιλες μου.

με αγαπανε κι αυτες

κι ετσι περνανε οι μερες, οι νυχτες

τις οποιες κοιμομαστε μονες

γιατι ετσι και κανουμε να μοιραστουμε

το κρεβατι μας

δοντια κρυφα θα μας ξεσκισκουν τις σαρκες,

θα μεινουμε μισες,βουβες, 

αναδυομενες ξανα και ξανα σαν πλαστικες κουκλες

που τις πουλανε για φιλντισενιες.

οι σχεσεις που λες

ειναι αναποφυκτες

τοσο οσο και η απουσια τους.

οι αντρες, οι γυναικες,

ολα αυτα τα σμιξιματα

που ποιος ξερει τι αφηνουν

πανω στα μαξιλαρια, στα βραχια, στα ματια.

*